171 RUHUM kırıldı, günlerim söndü, Beni kabir bekliyor. 2 Gerçek, müstehziler yanımdadır, Ve gözüm onların hakaretile geceyi geçiriyor. 3 Şimdi rehin ver, kendine karşı benim kefilim ol; Benimle el tutuşacak kim var? 4 Çünkü onların yüreğini anlayışa kapadın; Bundan dolayı onları yükseltmiyeceksin. 5 Pay alsın diye dostları ele veren adam, Kendi oğullarının da gözleri söner. 6 Ve beni kavmlara mesel etti; Ve onlar yüzüme tükürmedeler. 7 Ve gözüm kederden karardı Azamın hepsi de gölge gibi. 8 Doğru adamlar buna şaşacaklar, Ve dinsize karşı suçsuz adam davranacak. 9 Ve salih kendi yolunu tutacak, Elleri temiz olan da gittikçe kuvvetlenecek. 10 Fakat siz hepiniz, haydi yine gelin; Ve aranızda bir hikmetli adam bulmıyacağım. 11 Günlerim geçti, niyet ettiğim Yüreğimin malı olan şeyler kırıldı. 12 Geceyi gündüz yerine koyuyorlar: Işık karanlığa yakındır, diyorlar. 13 Eğer ölüler diyarını evimdir diye bekliyorsam, Eğer yatağımı karanlığa serdimse; 14 Eğer çukura: Babamsın sen, Kurda: Anam ve kızkardeşimsin, dedimse, 15 Öyle ise ümidim nerede? Ve ümidim, onu kim görecek? 16 Ölüler diyarının kapılarına inecek, Toprakta birlikte rahata erdiğimiz zaman. İncil — Kitab-ı Mukaddes