141 İNSAN ki, kadından doğmuştur, Günleri kısadır, ve sıkıntıya doyar. 2 Çiçek gibi çıkar, ve solar; Ve gölge gibi kaçar, ve durmaz. 3 Böyle olana mı sen gözlerini açıyorsun da, Beni kendinle muhakemeye çekiyorsun? 4 Kirliden temizi kim çıkarabilir? hiç kimse. 5 Mademki onun günleri tayin olunmuştur, Aylarının sayısı senin nezdindedir, Ve mademki onun sınırını sen koydun, ve öte geçemez; 6 Ondan göz çevir de, Gününü bitirinciye kadar rahat etsin, bir gündelikçi gibi. 7 Çünkü bir ağaç için ümit vardır, Kesilse yine sürer, Ve onun filizleri eksik olmaz. 8 Kökü yerde kocasa, Ve kütüğü toprakta ölse bile; 9 Su kokusunu alınca filizlenir, Ve bir fidan gibi dal salar. 10 Fakat insan ölür, ve çöker; Ve adam son soluğunu verir, hani, o nerede? 11 Nasıl ki, gölden sular akıp gider, Ve ırmak çöl olur ve kurur; 12 İnsan da öylece yatar da kalkmaz; Gökler yok oluncıya kadar uyanmazlar, Ve uykularından uyandırılmazlar. 13 Keşke ölüler diyarında beni gizlesen, Öfken gecinciye kadar beni saklasan, Bana mühlet versen de, o vakit beni ansan! 14 İnsan ölürse dirilir mi? Nöbetim savuluncıya kadar, Bütün savaşım günlerinde beklerdim, 15 Sen çağırırdın, ben de sana cevap verirdim; Ellerinin işini özlerdin. 16 Fakat şimdi adımlarımı saymaktasın; Suçumun üzerinde beklemekte değil misin? 17 Günahım torba içinde mühürlüdür, Ve fesadımın üzerine mührünü bastın. 18 Fakat dağ yıkılıp harap olur; Ve kaya yerinden taşınır; 19 Sular taşları aşındırır; Selleri yerin toprağını sürükliyip götürür; İnsanın ümidini böyle yok ediyorsun. 20 Daima onu yenersin, ve o geçip gider; Onun çehresini değiştirip gönderirsin. 21 Oğulları izzet bulur da, o bilmez; Ve düşkün olurlar, ve onların halini anlamaz. 22 Kendisi için ancak kendi eti sancılanır, Kendisi için de canı yas tutar. İncil — Kitab-ı Mukaddes