271 VE yine kendi meseline dönüp Eyub dedi: 2 Hakkımı elimden çekip alan Allahın varlığı hakkı için, Ve canıma acılık veren Kadîrin varlığı hakkı için 3 (Çünkü hâlâ bende hayatım bütündür, Ve Allahın ruhu burnumdadır); 4 Gerçek benim dudaklarım haksızlık söylemez, Ve benim dilimden yalan çıkmaz. 5 Sizi doğru saymak benden ırak olsun; Son soluğumu verinciye kadar kemalimi kendimden ayırmıyacağım. 6 Salâhımı sıkı tutmaktayım, ve onu bırakmam; Ömrüm oldukça yüreğim beni ayıplamıyacaktır. 7 Kötü kişi nasılsa, düşmanım da öyle olsun, Haksız adam nasılsa, üzerime ayaklanan da öyle olsun. 8 Çünkü Allah dinsizin canını aldığı zaman, Onun ümidi nedir, kazanç edinmiş olsa bile? 9 Onun üzerine sıkıntı gelince, Feryadını Allah işitir mi? 10 Kadîrde zevk bulur mu? Ve her vakit Allahı çağırır mı? 11 Allahın elinde olanı size öğreteyim; Kadîrde olanı gizlemiyeyim. 12 İşte, siz hepiniz gördünüz; Ya niçin büsbütün boş adamlar oldunuz? 13 Kötü adamın Allahtan payı, Ve zorbaların Kadîrden aldıkları miras şudur: 14 Oğulları çoğalırsa, kılıç içindir; Ve zürriyeti ekmeğe doymıyacaktır. 15 Kendisinden artakalanlar ölümde gömülecekler, Ve dul karıları ağlamıyacaklardır. 16 Toprak gibi gümüş yığsa, Ve çamur gibi çok esvap hazırlasa; 17 O hazırlar, fakat onu salih giyer, Ve gümüşü suçsuz adam pay eder. 18 Evini bina eder, bir güve gibi, Ve korucunun kurduğu çardak gibi. 19 Zengin olarak yatar, fakat atalarına katılmaz; Gözlerini açar, ve yok olmuştur. 20 Dehşetler ona sel gibi erişir; Kasırga onu geceleyin çalıp götürür. 21 Şark yeli kaldırıp onu götürür, ve gider; Ve onu yerinden süpürür. 22 Çünkü Allah onun üzerine oklarını atar, ve esirgemez; Onun elinden kaçmak için çabalar. 23 Ona el çırparlar, Ve kendi yerinden ona ıslık çalarlar. İncil — Kitab-ı Mukaddes